You season 4 part 1 & 2 Review: Ήταν μουσάτος και σκότωνε με στυλ!
Το “You” είναι από εκείνες τις σειρές που δεν ξεκινάς μόνος σου. Πάντα κάποιος άλλος θα στο προτείνει. Είτε γιατί το θεωρείς Cheesy είτε γιατί με το που δεις την αφίσα με τον Pen Badgley το μυαλό σου πάει αυτομάτως στο Gossip Girl, και παρατάς κάθε κουβέντα ή προσπάθεια για να το ξεκινήσεις.
Πάντα όμως, αυτός που θα στο προτείνει θα επιμείνει και θα χρησιμοποιήσει υπερ του δέοντος επιχειρήματα για να σε κάνει να πατήσεις το PLAY.
Εμείς λοιπόν πατήσαμε το PLAY πριν καιρό, και φέτος αυτό που μας έλειπε ήταν η 4η σεζόν, για την οποία θα μιλήσουμε απόψε.
Την τελείωσε πριν λίγο και …γράφει ο Τσίπτσιος Κωνσταντίνος
Όσοι δεν έχετε δει τις 3 πρώτες σεζόν, τι κάνετε; Κλείστε το κείμενο και τρέξτε στο Netflix. Τα λέμε σε μερικές μερούλες, έπειτα από ατελείωτο binge watching. Α, και μιας και το ανέφερα πιο πάνω, μπορεί τώρα να μην πείθεστε, όμως μετά θα αποτελείτε και εσείς πιστούς στρατιώτες της σειράς και θα προσηλυτίσετε κόσμο για να το δει.
Επομένως trust me on this one και φύγατε!
Οι υπόλοιποι τώρα, που δεν έχετε πατήσει ακόμη το PLAY στο 1ο Part της 4ης σεζόν και έχετε ενδοιασμούς.
Ορθώς τους έχετε…
Ας τα πάρουμε ένα ένα όμως. Καθώς 10 επεισόδια χρίζουν ιδιαίτερης και προσεκτικής μεταχείρισης.
Ακολουθούν ελαφρά Spoilers, όχι τόσα ώστε να σας χαλάσουν την μαγεία της απόλαυσης, όμως αρκετά για να ξεφυσήξετε από εκνευρισμό που τα διαβάσατε.
Η 4η σεζόν μας βρίσκει σε ένα Back and forth σε Λονδίνο και Παρίσι, όπου ο Τζο ή …Τζόναθαν (τρελή φαντασία bro, να το δουλέψουμε λίγο αυτό!) ψάχνει να κλείσει το κεφάλαιο Μαριάν, και να την πείσει πως δεν είναι ο άνθρωπος που φοβάται.
Σημείωση: Απαράδεκτη επιλογή μαλλιού Μαριάν, τα ράστα ήταν ένα από τα πράγματα που λατρέψαμε λιγότερο σε μια μέτρια 4η σεζόν. Αλλά ας προχωρήσουμε…
Στην προσπάθεια του να της μιλήσει ο Τζο καταφέρνει να την τρομάξει και να την διώξει μια για πάντα. (;)
Συνεχίζει όμως με την ζωή του στο Λονδίνο, ως καθηγητής – βιβλιοφάγος και χίπστερ.
Ένας καλοσυνάτος μουσάτος που κάνει μπαμ πως δεν ανήκει στην Ελιτ στην οποία η πλοκή τον έσπρωξε βίαια.
Λίγο η πλοκή – λίγο η νέα εμμονή του με την απέναντι γειτόνισσα, ο αγαπητός Τζο βρέθηκε να μπλέκεται από τα πρώτα επεισόδια σε μια σειρά φόνων (κλασικά) που περιέπλεκαν όλο και περισσότερο την υπόθεση μας.
Δεν σας κρύβω πως για πρώτη φορά η κατάσταση έγινε ανυπόφορα περίπλοκη στο μυαλό μου. Μέχρι να γίνει εμφανής και απλοϊκή σε επίπεδο αηδίας. Αλλά θα φτάσουμε σύντομα εκεί…
Με εξαίρεση τα σαγηνευτικά voice overs του Pen, και το ταλέντο του πρώην “Έραγκον” εντ Σπέλιρς (ω ναι, αυτός ήταν. Κοίτα τον πως μεγάλωσε) βρήκα ρηχές σχεδόν όλες τις ερμηνείες του υπόλοιπου καστ, με τις συνεχείς απόπειρες των μαέστρων της σειράς να τους κάνουν συμπαθείς και με υπόβαθρό να πέφτουν συνεχώς στο κενό.
Επομένως ο κάθε φόνος, η κάθε ανατροπή με άφηνε από παγερά αδιάφορο εώς εξαιρετικά ενοχλημένο από την τροπή των γεγονότων.
Δεν σας κρύβω πως στα πρώτα 5 επεισόδια ήταν τόση η προφανής εξέλιξη της πλοκής που μάντευα την συνέχεια και το attention span μου ήταν τόσο μικρό, που με ωθούσε στο να χαζεύω ακόμη και στο κινητό. Αν έχουμε τον θεό μας δηλαδή. Που; Στο You;
Κι όμως…
Σε αντίθεση με τις 3 πρώτες σεζόν η πορεία των φόνων και οι ανατροπές ήταν ακραία προφανείς και το γεγονός πως αρκετοί είχαν στοχοποιήσει από την αρχή τον “καλοσυνάτο” Τζο δεν βοηθούσε. Που είναι ο αντερκαβερισμός που είχαμε 3 σεζόν πριν; Που πήγε η αγωνία μας μην σπιλωθεί το ατσαλάκωτο προφίλ του Τζόναθαν και αποκαλυφθούν όλα;
Εδώ μέχρι και κυνήγι με όπλα μέρα μεσημέρι είχαμε… τι να λέμε τώρα; Κάπου στο 4ο επεισόδιο νόμιζα πως έβλεπα Knives out σκηνοθετημένο από τον Κουέντιν Ταραντίνο.
Αλλά επέμεινα… όλο και κάπου θα έβγαζε όλο αυτό.
Φτάνουμε λοιπόν στο Part 2, το οποίο βγήκε λίγο καιρό αργότερα, με 5 επεισόδια που άλλαξαν άρδην την σειρά.
Με πολύ ζόρι πάτησα PLAY και στο 6ο επεισόδιο. Δεν το κρύβω. Όμως ανταμείφθηκα δεόντως…
Το 2ο Part παίρνει την σειρά και την επαναφέρει στις ράγες, με αδιάφορους χαρακτήρες να εξαφανίζονται ως δια μαγείας και την υπόθεση να μπαίνει στο σωστό καλούπι.
Το πλοτ τουίστ, δε, λίγο αργότερα, ίσως έιναι από τα καλύτερα στην σειρά, ΓΕΝΙΚΩΣ. Όμως ακόμη και εκεί με έχασε λίγο. Είχα μια ευθεία γραμμή στις 3 πρώτες σεζόν και μου την έμπλεξε τόσο, ώστε με έχασε τελείως.
Ναι παιδιά, είπαμε, αγαπάμε τις ανατροπές, αλλά εδώ μας κάνατε να αναθεωρήσουμε ακόμη και την ύπαρξη μας.
Το πλεξιγκλασάτο κλουβί μας επέστρεψε και συνέχισε το σερί του και στην 4η σεζόν. Η Μαριάν και το μαλλί της επέστρεψαν επίσης. Τα φαντάσματα του παρελθόντος έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους και οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν αρκετά …αποπνικτικές που ένιωθες την πικρή γεύση της έντασης να μουδιάζει το στόμα σου. Μπορούσες να πιάσεις τον εαυτό σου να ανασηκώνεται από την θέση του και να κάνει αβίαστες κινήσεις από την αγωνία.
Σημείωση 2η: Όλα αυτά, παρόλο που η βασική πρωταγωνίστρια, η “Κέιτ” απλά δεν. Δεν! Βρε παιδι μου! Δεν!
Η σκηνογραφία του 2ου part, δε, ήταν οφ δε τσαρτς. Με τεράστια συμβολή στο εστάμπλισμεντ της ψυχολογίας που ήθελε να μας περάσει ο δημιουργός.
Αυτό ίσως να ήταν το μόνο που υπερτερούσε στην 4η σεζόν, έναντι των προηγούμενων. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…
Στα της επίγευσης, και στα του αμφιλεγόμενου τέλους, η σειρά παίρνει ελαφρώς βίαιη ταχύτητα στο τελευταίο επεισόδιο, καθώς ίσως να χωρούσαν καναδυο ακόμη, για ένα πιο οργανικό κλείσιμο. Όμως o Γκρεγκ Μπερλάντι ήθελε να μας επαναφέρει γρήγορα στο κόμφορτ ζόουν, πριν μας χάσει τελείως τρομοκρατημένους και να επιστρέψουμε στο fresh start που μας αξίζει. Χωρίς να νοιαζόμαστε για το τι εκκρεμότητες υπάρχουν με πτώματα και ανθρώπους που …”ξέρουν”.
Και είναι αλήθεια πως για μια τόσο τσαπατσούλικη σεζόν, όπου σχεδόν όλοι “γνώριζαν” στο τέλος, το γεγονός πως βρέθηκαν ουρανοκατέβατα λεφτά που θα ξέπλεναν την κατάσταση ήταν απαράδεκτα λυτρωτικό.
Και κάπως τεμπέλικο… αλλά δε βαριέσαι;!
Σημείωση 3η: Ωραίο το touch να επιστρέψει στο φως, ως λεφτάς που αναγεννήθηκε. Θαρραλέο! Όμως ίσως να κλείνει κάπως απροκάλυπτα το μάτι για 5η σεζόν. ή …χειρότερα, να μας αφήνει, χωρίς συνέχεια, με πολλά “αν” και “ίσως” για εκείνους που θα βλέπουν τον δολοφόνο Τζο και θα θέλουν εκδίκηση!
Ως φινάλε μου άφησε γλυκόπικρη γεύση. Δεν μπορώ να πω σίγουρα πως ήταν η αγαπημένη μου σεζόν. Όμως θαρρώ πως πήρε τολμηρές αποφάσεις. Αν είχαμε και λίγο καλύτερο καστ ίσως να ήταν στην τοπ δυάδα μου.
Δεν είχαμε όμως…
Δείτε το και πείτε μας. Πως σας φάνηκε;
Κριτική: 7/10
